Οι ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν φέρνουν αλλαγή. Ούτε καν οι όχι και τόσο ειρηνικές διαμαρτυρίες μπορούν να φέρουν την αλλαγή. Οι διαμαρτυρίες τύπου "κατακεραυνώνω το Σύστημα με το λάπτοπ μου" είναι πια γελοίες. Η αντίσταση που δεν φέρνει μαζί της το ρίσκο του θανάτου δεν μπορεί να λογιστεί αντίσταση και ούτε μπορεί να αντισταθεί και σε πολλά.
Για να γίνω πιό σαφής: είτε με την δύναμη όπλων ή αριθμών ξηλ
ώνεις το υπάρχον σύστημα και εγκαθιστάς κάτι νέο είτε πιστεύεις ότι το υπάρχον σύστημα προσφέρει την δυνατότητα αυτοδιόρθωσης.
Προσωπικά το πρώτο σενάριο δεν το μελετώ καν. Έχω (ακόμα) πάρα πολύ περισσότερα να χάσω σε μια τέτοια προσπάθεια απ'όσα έχω να κερδίσω και νομίζω ότι κάποιος που χρησιμοποιά τη ρητορική που συνοδεύει αυτή την πρόταση χωρίς να έχει πλειοψηφικό ρεύμα και οπλισμό πίσω του δεν είναι παρά ένα ανέκδοτο.
Τώρα στην ουσία που είναι αυτό που ονόμασα "αυτοδιόρθωση". Το σύνταγμα που έχουμε, με τον τρόπο που ερμηνεύεται και λειτουργεί, μπορεί να στηρίξει/δικαιολογήσει ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους μας; Μπορεί το Κοινοτικό Κεκτημένο και η Συνθήκη της Λισαβώνας να υποστηρίξει μια τέτοια διαδικασία; Και τέλος, πέραν από τα νομικά, έχουν οι πολίτες άλλα μέσα στα χέρια τους;
Τις απαντήσεις δεν τις έχω και ελπίζω να υπάρχουν αναγνώστες με την ανάλογη κατάρτιση να μας διαφωτίσουν. Κάποιες ιδέες μόνο:
- Θα μπορούσαμε να επανιδρύσουμε εργατικές συντεχνίες σε νέες βάσεις. Δηλαδή μια νέα ΠΑΣΥΔΥ που να μην περιλαμβάνει τους καρεκλοκένταυρους των κομμάτων. Το πως μια συντεχνία μπορεί ταυτόχρονα να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των υφισταμένων και των προϊσταμένων μου διαφεύγει, ειδικά όταν οι ηγέτες της προέρχονται από τα ανώτατα κλιμάκια. Το ίδιο και με την ΑΗΚ των 110(!) υποδιευθυντών και τους υπόλοιπους ημικρατικούς.
- Πολίτες και ομάδες πολιτών μπορούν να εξαντλησουν όλα τα νομικά περιθώρια στη διάθεσή τους για να πετύχουν κάποια πράγματα. Παραδείγματα είναι οι αντιρησίες συνειδήσεως στη στράτευση, η γρήγορη και αποτελεσματική δικαιοσύνη κλπ.
- Πολίτες σε συγκεκριμένες θέσεις/αξιώματα να δράσουν για το κοινό καλό. Θα μπορούσε για παράδειγμα η κ. Γενική Ελέγκτρια να κάνει διάβημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση καταγγέλλοντας ότι η Κ.Δ. αγνοεί παντελώς την κάθε της έκθεση...
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται η χώρα μας τώρα δεν είναι τα πλακάτ έξω από τη βουλή ή το προεδρικό, αλλά νέες ιδέες και αρκετή τόλμη να τις κάνουμε πράξη.
 | |
| Ο νεοδιορισθείς διευθυντής του ΚΟΤ (κλίμακα Α15) διαμαρτυρόμενος για το κούρεμα. |
