Για την ταυτότητα.

Το ερώτημα της κυπριακής ταυτότητας συνεχίζει να γυρίζει στο μυαλό μου. Πως να ορίσουμε την ταυτότητα ενός λαού, ειδικά ενός που δεν έχει ούτε κοινή γλώσσα ούτε κοινή θρησκεία; Ακόμη και το να χωρίσουμε τα δύο "είδη" Κυπρίων σε δύο αυτόνομες πολιτισμικές ταυτότητες είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πού ξεχωρίζει ο Έλληνας από τον Ελληνοκύπριο και που ο Τούρκος από τον Τουρκοκύπριο; Και αν αυτό γίνει οι -κύπριοι που μένουν από την αφαίρεση είναι ένα και το αυτό; Και στο τέλος αυτοί οι -κύπριοι που ζούν χωριστα γιά πάνω απο σαράντα χρόνια έχουν ακόμη κοινές αναφορές εκτός από την (επιβεβλημένη ίσως) εμμονή με το Κυπριακό; Από την άλλη και οι δύο -κύπριοι νιώθουν και ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αλλιώτικοι από τα πρώτα συνθετικά τους.
Η ταυτότητα μας έχει καταλήξει σε νεύρωση. Δεν είναι το αβίαστο συναίσθημα που έπρεπε να είναι αλλά ένα βάρος που σέρνουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Όσα και να γράψουμε για αυτό το θέμα θα καταλήξουν στο ότι τελικά ο κάθε άνθρωπος (και η κάθε κοινωνία) αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, βασιζόμενος σε μύθους ιστορικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς. Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία εθνών ή ταυτοτήτων (όπως προτιμάτε) βασίζεται σε πολιτικές αποφάσεις. Η πολύ πρόσφατη ιστορία των Βαλκανίων αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Στην Κύπρο τέτοια πολιτική απόφαση δεν υπήρξε άρα ίσως να είναι ανούσιο το ψάξιμο της ταυτότητάς μας.
Η μελέτη της δημιουργικότητας των Κυπρίων στην τέχνη και στην καθημερινότητά τους θα έδινε σίγουρα κάποια ιδέα για το ποιοί είμαστε.
Καταλήγω στο ότι το ψάξιμο της ταυτότητας είναι ανούσιο. Προδίδει μιά εσωστρέφεια που αναιρεί την οποιαδήποτε ταυτότητα. Το ποιοί είναι οι σημερινοί Κύπριοι θα φανεί από αυτά που θα αφήσουμε πίσω μας: οι πόλεις που χτίζουμε, η τέχνη που δημιουργούμε, οι τρόποι με τους οποίους λύνουμε τα προβλήματά μας και η προσφορά μας στον υπόλοιπο κόσμο.

Κανεί.

Άκουσα στο ραδιόφωνα τα όσα είπε ο πρόεδρος στη συνέλευση του ΟΗΕ για το περιβάλλον.
Η περιοχή μας επηράζεται λέει σημαντικά από τις κλιματικές αλλάγές με ψηλές θερμοκρασίες και ξηρασίες. Η Κύπρος κάνει όσα συμφώνησε να κάνει αλλά η κατοχή του νησιού από την Τουρκία δεν μας επιτρέπει να πράξουμε ότι πρέπει και στα κατεχόμενα.
Καλά ρε Δημήτρη μου η συμβολή της χώρας μας στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι το ότι πρέπει να φύγουν τα Τουρκικά στρατεύματα;
Τόσο δύσκολο είναι επιτέλους να βγάλουμε τους εαυτούς μας από αυτό το νησί και το γαμημένο το κυπριακό και να δούμε τον Κόσμο γύρω μας;

Το ερώτημα παραμένει και είναι σοβαρό: Υπάρχει Κύπρος χωρίς κυπριακό; Μήπως Κύπριοι και κυπριακό έχουν γίνει οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος;

Επειδή λοιπόν και εγώ αυτό το ιστολόγιο το έχω ξεσκίσει με το κυπριακό σταματώ εδώ.

Από εδώ και μπρός το κυπριακό θα λείψει από το Μπλονγκ. Να δω και εγώ αν καταφέρω να υπάρξω, έστω στην μπολγκόσφαιρα, χωρίς αυτό.

Η ευθυνοφοβία είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό των Κυπρίων. Το βλέπουμε παντού, κυρίως στις δημόσιες υπηρεσίες όπου είναι και ο πρώτος κανόνας επιβίωσης, αλλά και στη ζωή μας γενικότερα. Το μόττο της κοινωνίας μας δεν είναι το "yes we can", ούτε το "μπορούμε καλύτερα", ή το "αιείν αριστεύειν" αλλά το "εν θα φταίω εγώ".
Το επακόλουθο βέβαια είναι να έχουμε ηγέτες αυτούς που ακολουθούν τον συγκεκριμένο κανόνα με την περισσότερη μαεστρία.
Το ανακοινωθέν του Εθνικού συμβουλίου μετά από 4ήμερη(!) συνεδρία δείχνει ακριβώς αυτό. Δεν αποτολμήθηκε ούτε ένα γιώτα πέρα από τα τετριμμένα περί αποφάσεων του συμβουλίου ασφαλείας , συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας κλπ.
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος. Ψάχνει την ενότητα ή απλά την συνυπευθυνότητα;
Το ότι η ενότητα είναι ανέφικτη είναι πιστεύω ξεκάθαρο. ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΕΥΡΩΚΟ και Οικολόγοι δεν ήθελαν καν να αρχίσει η διαπραγμάτευση όταν άρχισε και διαφωνούν κάθετα με τον τρόπο που αυτή διεξάγεται ενώ και επί της ουσίας οι θέσεις τους απέχουν πολύ από αυτές των ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι προετοιμάζουν και προετοιμάζονται για ένα νέο ΟΧΙ αφού προεξοφλούν από τώρα το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ως απαράδεκτο και ο Χριστόφιας δεν είναι κανένας αφελής που δεν μπορεί να δει όλα αυτά.
Συμπεραίνω λοιπόν ότι ο Χριστόφιας ψάχνει την συνυπευθυνότητα. Γιατί όμως; Μήπως οι συνομιλίες να παραπαίουν και βλέπει πιό μακριά στις επόμενες προεδρικές; Προτιμά ίσως να αναβάλει τη σύγκρουση με τους αντιδραστικούς σε χρόνο που να τον βολεύει καλύτερα; Είναι ένα δογματικό απολίθωμα του ΑΚΕΛ που θα προτιμήσει να μεταφέρει το βάρος της ευθύνης σε άλλους ώμους; Δεν έχει το θάρρος να κάνει αυτό που πρέπει να γίνει;
Με άλλα λόγια είτε έχουμε μπεί ήδη στη διαδικασία διαχείρισης της ζημιάς είτε δεν έχουμε φτάσει ακόμη στην ώρα της πραγματικής αντιπαράθεσης, του επαναληπτικού του 2004.
Λειτουργική και βιώσιμη θα είναι μιά λύση που θα έρθει σε ρήξη με το πολιτικό κατεστημένο και στις δύο πλευρές. Οι πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν την ευθύνη και θα φέρουν ένα θετικό αποτέλεσμα θα είναι αυτές που θα ηγηθούν και θα κυβερνήσουν την Κύπρο του Αύριο.

As good as it gets?

Δεν υπάρχει λόγος να ψάξουμε τους φταίχτες γιά ότι συνέβηκε σήμερα στο Λιμνίτη. Το καυτό και πικρό ερώτημα που προκύπτει είναι άλλο.

Ενάμιση χρόνος τακτικών απ'ευθείας διαπραγματεύσεων και δεν μπορούν να μεταφέρουν 600 πλάσματα από το σημείο Α στο σημείο Β;

Ήταν αυτό που έγινε σήμερα μια μικρογραφία της Λύσης που διαπραγματεύονται οι ηγέτες μας;

Is this as good as it gets?