Για την ταυτότητα.

Το ερώτημα της κυπριακής ταυτότητας συνεχίζει να γυρίζει στο μυαλό μου. Πως να ορίσουμε την ταυτότητα ενός λαού, ειδικά ενός που δεν έχει ούτε κοινή γλώσσα ούτε κοινή θρησκεία; Ακόμη και το να χωρίσουμε τα δύο "είδη" Κυπρίων σε δύο αυτόνομες πολιτισμικές ταυτότητες είναι εξαιρετικά δύσκολο. Πού ξεχωρίζει ο Έλληνας από τον Ελληνοκύπριο και που ο Τούρκος από τον Τουρκοκύπριο; Και αν αυτό γίνει οι -κύπριοι που μένουν από την αφαίρεση είναι ένα και το αυτό; Και στο τέλος αυτοί οι -κύπριοι που ζούν χωριστα γιά πάνω απο σαράντα χρόνια έχουν ακόμη κοινές αναφορές εκτός από την (επιβεβλημένη ίσως) εμμονή με το Κυπριακό; Από την άλλη και οι δύο -κύπριοι νιώθουν και ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αλλιώτικοι από τα πρώτα συνθετικά τους.
Η ταυτότητα μας έχει καταλήξει σε νεύρωση. Δεν είναι το αβίαστο συναίσθημα που έπρεπε να είναι αλλά ένα βάρος που σέρνουμε σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Όσα και να γράψουμε για αυτό το θέμα θα καταλήξουν στο ότι τελικά ο κάθε άνθρωπος (και η κάθε κοινωνία) αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, βασιζόμενος σε μύθους ιστορικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς. Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία εθνών ή ταυτοτήτων (όπως προτιμάτε) βασίζεται σε πολιτικές αποφάσεις. Η πολύ πρόσφατη ιστορία των Βαλκανίων αποδεικνύει ακριβώς αυτό. Στην Κύπρο τέτοια πολιτική απόφαση δεν υπήρξε άρα ίσως να είναι ανούσιο το ψάξιμο της ταυτότητάς μας.
Η μελέτη της δημιουργικότητας των Κυπρίων στην τέχνη και στην καθημερινότητά τους θα έδινε σίγουρα κάποια ιδέα για το ποιοί είμαστε.
Καταλήγω στο ότι το ψάξιμο της ταυτότητας είναι ανούσιο. Προδίδει μιά εσωστρέφεια που αναιρεί την οποιαδήποτε ταυτότητα. Το ποιοί είναι οι σημερινοί Κύπριοι θα φανεί από αυτά που θα αφήσουμε πίσω μας: οι πόλεις που χτίζουμε, η τέχνη που δημιουργούμε, οι τρόποι με τους οποίους λύνουμε τα προβλήματά μας και η προσφορά μας στον υπόλοιπο κόσμο.