Αντιλαμβάνομαι την θέση των συνδικαλιστών φίλων και έχω μάθει αρκετά από το μπλόγκ του Γρηγόρη αλλά μου φαίνεται ότι τελικά δεν έχουμε όλοι μπροστά μας μια κοινή εικόνα για το τι συμβαίνει.
Θα αναπτύξω για λίγο μια δική μου θεώρηση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης στην Κύπρο ελπίζοντας ότι θα μπορεί να γίνει ένα κοινό πλάισιο συζήτησης.
Παρακαλώ τους αναγνώστες να διορθώσουν λάθη και να προσθέσουν τις δικές τους ιδέες στα σχόλια.
Πάνω-πάνω, στον αφρό βάζω τρία είδη ανθρώπων και οργανισμών: Την εκκλησία, τους πολιτικούς άρχοντες και άτομα ή οργανισμούς με πολύ μεγάλα κεφάλαια όπως είναι οι τράπεζες. Δεν μπορώ να πω αν υπάρχει ιεραρχία μεταξύ αυτών. Υπολογίζω ότι υπάρχει μια δυναμική σχέση μεταξύ τους που θα πρέπει να ερευνηθεί.
Στο δεύτερο διάστρωμα βάζω τους οικονομικά ανεξάρτητους. Αυτούς δηλαδή που δεν έχουν στεγαστικά δάνεια τα οποία θα πληρώνουν για σχεδόν ολόκληρη την παραγωγική τους ζωή, που δεν εξαρτώνται από δάνεια για να ζήσουν και αυτούς που έχουν λογαριασμούς με καταθέσεις και όχι παρατράβηγμα. Αυτοί δεν είναι οι αφέντες ούτε οι πλούσιοι Βικτωριανοί κεφαλαιοκράτες, είναι άνθρωποι που πληρώνωνται καλά στις δουλειές τους, που κληρονόμησαν περιουσίες ή καριέρες ή που απλά βρήκαν προίκα και μια μικρομεσαία δουλειά.
Το τρίτο διάστρωμα αποτελείται από τους σκλάβους των τραπεζών. Συμπολίτες μας χωρίς περιουσία ή με περιουσία η οποία είναι υποθηκευμένη σε τραμεζικό οργανισμό, πρόσφυγες. Έχουν ελπίδα όσο οι τράπεζες και τα συνεργατικά μπορούν να συνεχίζουν να τους δανείζουν. Αυτή η τάξη είναι τεράστια και έγινε τόσο μεγάλη σαν αποτέλεσμα του φιάσκου του χρηματιστηρίου αλλά και των κοινωνικών συνθηκών στη χώρα από το '74 και μετά.
Το τέταρτο διάστρωμα είναι οι σκλάβοι των Κυπρίων. Οι μετανάστες, οι οκιακές βοηθοί και οι εργάτριες του σεξ.
Υπάρχει κατά τη γνώμη μου και ένας πέμπτος διαχωρισμός που θα ονόμαζα οριζόντιο. Τα διαστρώματα 2 και 3 θα μπορούσαν να διαχωριστούν σε Δημοσίους Υπαλλήλους και Λοιπούς.
Οι Δ.Υ. έχουν προνόμια που οι Λοιποί είτε δεν έχουν είτε έχουν μερικώς. Τρία είναι τα κυριότερα:
1) Οι Δ.Υ. έχουν ψηλότερες συντάξεις ενώ δεν συνεισφέρουν στο ταμείο κοινωνικών ασφαλίσεων.
2) Οι Δ.Υ. έχουν πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη.
3) Οι Δ.Υ. έχουν ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ.
Από αυτά μόνο το 2) θα χαρακτήριζα ως εργασιακό κεκτημένο. Τα άλλα δύο είναι απλά κοινωνικές αδικίες που προέκυψαν μέσα από το αισχρό πολιτικό σύστημα που φτιάχτηκε τις 2 πρώτες δεκαετίες ύπαρξης της Κ.Δ. και προσωπικά αρνούμαι να δω μέσα από το πρίσμα των εργασιακών δικαιωμάτων.
