Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Εσύ τίνος γιός είσαι;

"Εσύ τίνος γιός είσαι;"

Μια φράση, ίσως η φράση,  που χαρακτηρίζει την Κύπρο και την κοινωνία της. Συνώνυμη σχεδόν με το "ποιός είσαι".

-Είμαι ο γιός του Τάδε.
-Του Τάδε που το Τάδεχωρκόν;
-Ναι!
-Του Αστυνόμου οξά του Φαρμακοποιού;

Τώρα ξέρουμε. Έχεις λεφτά (ή μήπως είχες;), μια αδερφή που κακοπαντρεύτηκε, ένα αδερφό που διαπρέπει στο εξωτερικό και είσαι σίγουρα ΔΗΚΟϊκός/Συναγερμικός/ΑΚΕΛικός κ.ο.κ.

Μπορεί πολιτικά η αναφορά στους γονείς και λοιπούς προγόνους να είναι faux pas αλλά η αλήθεια είναι ότι με ενδιαφέρει. Θέλώ να ξέρω από τι πάστα είναι φτιαγμένοι οι υποψήφιοί μας για την προεδρία. Γεννήθηκαν σε δημοκρατικά σπιτικά ή σε ολοκληρωτικά; Στην ντουλάπα τους έχουν διπλωμένη ελληνική ή κυπριακή σημαία; Το '87 στο Ευρωμπάσκετ υποστήριζαν Γκάλη ή ΕΣΣΔ;

Και οι δύο κύριοι υποψήφιοι υϊοί αστυνόμων τελικά. Ένας το '64 και ένας το '74. Ωραία.

Τώρα για να γίνεις αστυνομικός διευθυντής στη Μακαριακή Δημοκρατία της Κύπρου δεν είσαι όποιος κι' όποιος έτσι; Οι πατεράδες ποιανών γιοί ήτανε; Μέσα σε ποιές συνθήκες και μέσα από ποιές διαδικασίες είχαν και οι δύο διοριστεί και τελικά προαχθεί στις θέσεις τους;

Τέλος θα πρέπει να μάθουμε λεπτομέρειες. Πως υπηρέτησε την Δημοκρατία ο πατέρας Μαλάς όταν οι Τούρκοι (ή μήπως οι Τουρκοκύπριοι; Η λέξη "τουρκανταρσία" είναι κάπως ασαφής.) έκαναν ανταρσία; Λεπτομέρειες χρειάζονται και για τη δράση του πατέρα Αναστασιάδη μετά το πραξικόπημα και τους λόγους για τους οποίος ο Φιλοαστυνομικός Σύνδεσμος ένιωσε την ανάγκη να τιμήσει και τους δύο.



Αν επιθυμείτε να σχολιάσετε παρακαλώ συνοδέψτε το σχόλιό σας με το ονοματεπώνυμο, το επάγγελμα και την καταγωγή του πατρός σας για να ξέρω τι στάση να τηρήσω στις απαντήσεις μου.












8 σχόλια:

  1. Του Κώστα Ιωάννου, από τον Λάρνακα της Λαπήθου...

    Προεκλογική εκστρατεία επιπέδου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακόμα κι αυτό με εκνευρίζει...ο τρόπος που χρησιμοποιούνται κάποιες έννοιες... που ένας γιός (θέλω να ελπίζω ότι και μια κόρη, επίσης) θα κριθεί απ τον πατέρα που είχε, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Κι αν ο πατέρας ήταν παλιοτόμαρο, αυτόματα περνά αυτό σαν κληρονομιά στο γιό - και το αντίστροφο φυσικά.

    Και τι έχουν να πουν αυτοί οι κύριοι για τα παιδιά χωρίς πατέρα - υπάρχουν κι αυτά στη σημερινή κοινωνία. Πώς προσδιορίζεται τελικά ο κάθε άνθρωπος; τι μας καθορίζει τελικά;

    Αλλά τι περιμένεις... "επίπεδο" που λέει κι ο strovoliotis!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το ζήτημα που επροεκυψε, δεν εν αν καποιος εσιει παπα ή μαμμα τζαι πως τους λαλουν, τζαι ποιοί ήταν.

    Το ζητημα που επροεκυψεν εν οτι ο φιλοαστυνομικος συνδεσμος εβραβευσεν εναν ανθρωπο, ο οποίος φέρεται να ησιεν αναμιξη στο πραξικοπημα.

    Για μιαν πολη σαν την Λεμεσο, οπου μπορεις να δεις τον αστυνομικο σταθμό μεσα σε πεντε λεπτα οπου τζαι αν καθεσαι, τζαι οπου ουλλοι ξερουν τους ουλλους, υπαρχουν εμπειριες/μνημες που επηρεαζουν τους Λεμεσιανους.

    π,χ εγω που ειμαι λεμεσιανη, εχω εμπειρια που αστυνομικο φιλο της οικογενειας, ο οποιος ηταν παιδι του Χρυσανθου τζαι ο οποίος με περηφανεια διηγειται ακομα ιστοριες απο την τοτε εποχη, και εναντια σε ε/κ και εναντια σε τ/κ ( με πιο πολλην περηφανεια τουτο)

    Μπορει για ενα χωραίτη να μεν σημαινει τιποτε. Μπορει ομως οι Λεμεσιανοι να ενοχλουνται γιατι αφορα τους πιο άμεσα.

    Εν ειδα να εμποδισεν κανενας την καριερα του κ.Αναστασιαδη λογω του παπα του για να λεμεν πως η κυπριακή κοινωνια εστιγματισεν τον Νικο...μια χαρα καριερα εκαμεν. Αλλα να σεβουμαστεν τζαι τους πολιτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επισης, το πραξικοπημα εννεν μια φαντασιωση των κυπριων. Ουτε καν ενα γεγονος που εν "κυκλοφορει" αναμεσα μας. Υπαρχουν ατομα ( οπως εμενα ) που γνωριζουν τζαι εξ αναγκης συνδεουνται με πραξικοπηματιες, τζαι καθουμαστεν σε ενα τραπεζι να φαμεν, τζαι ναι, εν αλλαξαν ουτε μυαλα ουτε τιποτε...ότι σκατα ηταν τα ιδια σκατα ένι τζαι σημερα. Τουντα πλασματα ζουν, ξερου μεν τα, μιλουμεν τους...εννεν φαντασιωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν έγραψα και ούτε υπονοώ ότι το πραξικόπημα είναι φαντασίωση, όυτε ότι ο Χρύσανθος ήταν κούππα άπαννη τζιαι ούτε ότι εστιγματίστηκεν ο Αναστασιάδης.

    Έχω όμως κάτι να πω για τον σεβασμό στους πολίτες. Το να θυμούμαστε το πραξικόπημα για να κερδίσουμε ψήφους στες εκλογές δεν είναι σεβασμός. Σεβασμός στους πολίτες είναι να μεν κάθεσαι να τρώεις με πραξικοπηματίες, ούτε τζιαι με τουρκοφάγους. Σεβασμός είναι να επιμένεις μέχρι τέλους για την αλήθεια ακόμη και όταν η αλήθεια σημαίνει ότι και ο δικός σου πατέρας ήταν ένας γλύφτης της εξουσίας, ίσως και κάτι χειρότερο. Σεβασμός στους πολίτες είναι να κρίνεις τες πράξεις τζιαι τα λόγια τους, όι τους τζιυρούες τους.

    Τζιαι μια διόρθωση: ο Φιλοαστυνομικός αποφάσισε να τιμήσει ΓΟΝΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ που διαπρέπουν, όχι τους πατεράδες δηλαδή αλλά τα παιδιά τους. Παρωχημένο και βλακώδες μεν, ουσιαστικό στην συζήτηση δε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παυλο, το πραξικοπημα δεν ηταν απλα μια πραξη, εστω αν την πουμεν προδοτική. Μεσα στο κλιμα της "συμφιλιωσης" για το καλο της Κύπρου μετα την εισβολή, στην πραγματικοτητα εμεινε να διαιωνιζεται μια κατασταση.

      Θα μου πεις, τι να εκαμνεν ο Νικος; Να ελαλεν εν ερκουμαι να πιασω το βραβειο; Ομως πρεπει να αναγνωρισουμεν πως τουτες οι συμβολικες κινήσεις απενοχοποιουν το αισθημα τζαι επιβραβευουν τζαι πουπανω μιαν μαυρη σελιδα της ιστοριας.

      Ειμαστεν μιτσης τοπος. Εν τραυματικό τζαι σε καθημερινο επιπεδο, να αντιμετωπιζεις την αναβιωση ενος τυφλου φανατισμου.

      Η κίνηση εν ηταν "ελατε να φιλιωσουμεν". Ηταν κινηση παροχης κοινωνικης αναγνωρισης τζαι αρα δύναμης απεναντι στο κοινωνικο συνολο.

      Λαθος του Φιλοαστυνομικου συνδεσμου, αλλα τζαι ο Νικος να μεν μας περιπαιζει πως ο πατερας του εσωσεν κοσμο. Ας το ελυεν διακριτικα. Να πει "εν θεωρω πως εν καταλληλος τζαιρος για ετσι βραβευση".

      Επιπλεον, τοτε μεσα στο ιδιο οικημα ηταν ο αστυνομικος σταθμος τζαι το νοσοκομειο λεμεσου, τζαι υπαρχουν μαρτυριες πως με την επιβλεψη Χρυσανθου "εδολοφονηθηκαν" τ/κ μες το νοσοκομειο.

      ε, νακκον αντροπη...

      Διαγραφή
  6. Δαμαί εννα συμφωνήσω. Πούντο όμως το "ελάτε να φιλιώσουμε"; Γιατί εν το κάμνουν πράξην;
    Επειδή βολεύκει τους να φανατίζουν τον κόσμο σε τακτά διαστήματα. Το πραξικόπημαν, η ΕΟΚΑ, ο Μακάριος, η δημοκρατία, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, εγινήκαν τα κουμπια που πατούν τζι'εμείς τα φρουτάκια που φκάλλουν πρόεδρον τζιαι υπουργούς τζιαι καρέκλες τζιαι πενταπλές συντάξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το πρόβλημαν εν ότι οι 30 οικογένειες που εφέραν τον τόπο τούτο στην σημερινή κατάσταση, εν οι ίδιες 30 που μάχουντε σήμερα να λύσουν το πρόβλημαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή