Μα γιατί είμαστεν έτσι;

Ο τραπεζίτης που δανείζει χωρίς εξασφαλίσεις, τζιαι ο επιχειρηματίας που δανείζεται τζιαι κάμνει επιχειρήσεις που εν μπορούν να σταθούν, ο υπουργός που εξυπηρετεί επιχειρηματίες τζιαι ο βουλευτής που εξυπηρετεί τραπεζίτες, όπως τζιαι ο πρόεδρος της ομάδας που εξυπηρετεί τους manager τζιαι ο στρατιωτικός που ραντίζει κοντέινερ μαζί με τον αστυνομικόν που δέρνει τζιαι τον δημοσιογράφον που σκάζει τζιαι τον δικαστήν που κωλώνει τι κοινόν έχουν;

Τες γενικεύσεις εν τες δέχουμαι. Εξηγήσεις που αρκέφκουν με το "ο Κυπραίος" ήταν τζιαι είναι πάντα από επιφανειακές μέχρι βλακώδεις. Όπως είπα τζιαι πιό παλιά έν έχουμεν χαλασμένον DNA, εν το ίδιον με του κόσμου ούλλου. Έννεν πιο έξυπνοι πουλλόου μας οι Σουηδοί ούτε πιο χαντοί εν οι Ιρακινοί.

Το φαινόμενον έσιει να κάμει με το πόθεν ερκούμαστεν, κοινωνικά, θρησκευτικά τζιαι πολιτικά. Ποιοί κάμνουν κουμάντον σε μιαν κοινωνίαν τζιαι γιατί εν τζιείνοι; Ποιοί εκάμναν κουμάντον πριν την ανεξαρτησίαν; Πως ελειτουργούσαν; Είχαν κάποιον ηθικόν οδηγόν; Άμαν οι "έξωθεν άρχοντες" Βρετανοί εφύαν πως εγεμώσαμεν το κενόν, τζιαι με ποιόν ππούσουλαν; Με τζιείνον της Εκκλησιάς; Τζιείνον που εστήθηκεν για να στυλλώνει την εξουσίαν που τον 4ον αιώνα τζιαι απολιθώθηκεν,  ίδιος ως τωρά; Οξά με τζιείνον που σου λαλεί πως να επιβιώννεις ασχέτως ποιός χτιτζιασμένος τυχαίνει να κάμνει κουμάντον; Υπάρχει το Κυπριακόν όνειρον πέρα που την Ένωσην τζια την Επανένωσην;

Εν τζιαι τα γράμματα που μαθθαίνουμεν που εν νάκκον παραθκιάνταλα. Τζιείνα του βιβλίου που εν καλλίττερα που τζιείνα που εν μες το νουν μας, τζιείνα που λαλούν ότι είμαστεν τόσον μιτσιοί που η μόνη μας υποχρέωση δεν μπορεί παρά να εν η επιβίωση.

Τον τζιαιρόν που ήμουν στρατιώτης εκατάλαβα ότι το σιειρόττερον πράμαν που μας χαρακτηρίζει σαν κοινωνίαν εν το "εν ιφταίω εγώ Κύριε". Ήρταμεν ως δαμαί χωρίς ποττέ να αναλάβουμεν την ευθύνην για ότιδήποτε κάμνουμεν ή εν κάμνουμεν, χωρίς ποττέ να αναλάβουμεν την ευθύνην για την ίδιαν μας την ύπαρξην. (Αθθυμάστε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εδημιουργήθηκεν άμαν "επιέσαν" τον Μακάριον...)

Ίσως γιατί τούτη η ευθύνη ήρτεν πάνω μας άξιππα, χωρίς να την θέλουμεν, ή επειδή ακόμα εν την εσυνηθίσαμεν, ή επειδή κουμάντον κάμνουν τζιείνοι που επιβιώννουν καλλίττερα τζιαι πολλαπλασιάζουν τους εαυτούς τους τζιαι εξελισσούμαστεν σιγά-σιγά σε μιαν κοινωνίαν που γίνεται συνέχεια καλλύτερη στο να αποφεύγει τες ευθύνες της.