Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

958 χρόνια πρίν...

Βρετανία, το Σωτήριον έτος 1051. Μιά παρεξήγηση φέρει αντιμέτωπο ο Βασιλιά Έντουαρντ τον Εξομολογητή με τον ισχυρότερο άρχοντα του βασιλείου Γκόντγουιν, Κόμη του Γουέσσεξ. Οι δύο στρατοί έχουν στρατοπεδεύσει κοντά στο Γκλόστερ. Ενώ ο εμφύλιος πόλεμος φαίνεται αναπόφευκτος, ο βασιλιάς της Νορβηγίας Μάγκνους που διεκδικεί τον Αγγλικό θρόνο ετοιμάζεται να εισβάλει. Όταν...
But some prevented that; because it was very unwise that they should come together; for in the two armies was there almost all that was noblest in England. They therefore prevented this, that they might not leave the land at the mercy of our foes, whilst engaged in a destructive conflict betwixt ourselves.
"Κάποιοι όμως το εμπόδισαν΄επειδή θα ήταν πολύ άσοφο να πλεμήσουν΄ αφού στυς δύο στρατούς υπηρετούσαν οι ευγενέστεροι στην Αγγλία. Γι'αυτό εμπόδισαν [τον πόλεμο], για να μήν αφήσουν την χώρα στο έλεος των εχθρών μας, ενώ θα ήμασταν σε καταστροφική σύγκρουση μεταξύ μας." *

Διαβάζοντας το υπέροχο βιβλίο Millenium, του Tom Holland, η διήγηση αυτού του περιστατικού μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Τι οδήγησε τους δύο άντρες σε μιά τόσο σοφή απόφαση; Δεν ξέρω αν υπάρχουν παρόμοια γεγονότα καταγεγραμμένα στην ιστορία (αν έχετε κάποια υπ'οψιν παρακαλώ παραθέστε τα!) αλλά οι δύο αυτοί άντρες ήταν σίγουρα πολύ πιο μπροστά από τη εποχή τους, ακόμη και από την δική μας.
Στις μέρες μας ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης/δράσης έχει εκφραστεί και με μαθηματικό τρόπο γνωστό ως Θεωρία Παιγνίων (game theory) με πάμπολλές εφαρμογές από την βιολογία μέχρι τα οικονομικά και τις κοινωνικές επιστήμες.
Τα παραδείγματα που έρχονται στο νού είναι πολλά. Η διάσκεψη για τις περιβαλλοντικές αλλαγές στην Κοπεγχάγη, οι συνομιλίες για το κυπριακό, το εσωτερικό μέτωπο, η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, οι εργασιακές σχέσεις κλπ. Σκέφτομαι ότι αυτό που τελικά είναι το πιό δύσκολο, σε σχέση τουλάχιστον με τα κοινωνικοπολιτικά θέματα, είναι ο προσδιορισμός των παικτών, των κανόνων και του επιθυμιτού αποτελέσματος.
Ποιοί είμαστε "εμείς", ποιοί οι "άλλοι" , τι παιχνίδι παίζουμε και πως το παιχνίδι τελειώνει;
Πρέπει να τονίσω εδώ ότι το παιχνίδι δεν τελειώνει κατ'ανάγκη με την επικράτηση του ενός από τους παίκτες αλλά όπως και στο παράδειγμα μας, με όλους τους παίκτες ζωντανούς και μιά σημαντικά αυξημένη πιθανότητα επιβίωσης στο μέλλον.



*Από το Anglo-Saxon Chronicle, η κακή μετάφραση δική μου.

2 σχόλια:

  1. Πολύ ενδιαφέρον! Κάθε βιβλίο μπορεί να δώσει μαθήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω το βιβλίο αλλά η τελευταία σου φράση μου μιλά. Ο μόνος μηχανισμός να κινηθείς προς κάπου είναι η αλληλεπίδραση. Σε αυτό χρησημεύκει τζιαι το παιχνίδι. Μετά που μιά παρτίδα, οι παίχτες είναι διαφορετικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή