Ο μισθός του Καδή.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου μπήκε στο μυαλό να μάθω τι εισοδήματα είχε ένας καδής επί τουρκοκρατίας.

Καδής (qadi)λοιπόν ήταν ο Οθωμανός δικαστής. Ήταν κατά κανόνα Ουλεμά(Ulema) δηλαδή μελετητής του ισλαμικού νόμου(sharia) και επιδίκαζε βάσει αυτού. Ήταν βέβαια θέση μεγάλου κύρους και πολλές φορές η αρχή μιας λαμπρής καριέρας στην οθωμανική διοίκηση. Οι ουλεμά ήταν σπουδασμένοι στα μεγάλα αστικά κέντρα της αυτοκρατορίας βαθύτατοι, γνώστες του Κορανίου και κυρίως του ισλαμικού νόμου. Ήταν με σημερινή ορολογία απόφοιτοι την νομικής και θεολογικής σχολής μαζί.
Οι καδήδες δεν έπαιρναν μισθό. Το εισόδημά τους προέκυπτε από τις χρεώσεις που έκαναν για τις υπηρεσίες τους για διάφορα νομικά, συμβολαιογραφικά και διοικητικά θέματα. Προσπαθούσαν να βγάλουν όσα περισσότερα μπορούσαν και συχνά κατάφερναν να βγάλουν πολλά. Αυτό τους επέτρεπε να προσλάβουν ναϊμπ (naib), δηλαδή αντικαταστάτες/εντολοδόχους του Καδή. Αυτοί ήταν χαμηλότερα στην ιεραρχία των ουλεμά και έκαναν τη δουλειά του Καδή παίρνοντας μέρος των κερδών. Ένα σύστημα που ήταν τελικά παρόμοιο με αυτό της συλλογής των φόρων.
Πολλοί οι ουλεμά που επιθυμούσαν τη θέση του Καδή. Επί Σελίμ Γ' 5000-6000 ήταν εγγεγραμμένοι στην ιεραρχία των καδήδων ενώ οι θέσεις καδήδων στην αυτοκρατορία δεν μπορεί να ξεπερνούσαν τους 1000! Πολλοί απ'αυτούς ήταν ανίκανοι για τη θέση αφού την είχαν κερδίσει με δωροδοκίες, γνωριμίες, χάρες, ακόμη και κλέβοντας την ταυτότητα νεκρών καδήδων! Κάποιοι δεν ήταν παρά υπηρέτες υψηλόβαθμων αξιωματούχων που έπαιρναν το αξίωμα σαν χάρη από τα αφεντικά τους ενώ πολλοί δεν είχαν την κατάλληλη μόρφωση. Η δουλειά γινόταν από τους ναϊμπ αφού οι καδήδες πολλές φορές ούτε επισκέπτονταν την περιοχή της δικαιοδοσίας τους.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι καδήδες και όπως ήταν φυσικό η κατάχρηση της θέσης τους σαν μέσω μεγιστοποίησης των κερδών τους δεν ήταν προς το συμφέρων των απλών ανθρώπων της αυτοκρατορίας. Προς το τέλος της αυτοκρατορίας τα πράγματα είχαν αλλάξει κάπως. Οι κανόνες εισδοχής στο σύστημα και διορισμού έγιναν πολύ αυστηροί και οι ναϊμπ έπαιρναν πλέον μάλλον χαμηλούς μισθούς.
Δυστυχώς δεν κατάφερα να μάθω σε πραγματικά νούμερα τι έπαιρνε ένας καδής σε σχέση ας πούμε με ένα αγρότη, ένα σιδερά και έναν πασά. Θα επανέλθω όταν μάθω.


ΥΓ. Συνειρμοί ή παραλληλισμοί με τα σημερινά κυπριακά διοικητικά πράγματα δεν μπορούν να γίνουν. Σήμερα ζούμε σε μια ανεξάρτητη, ελεύθερη και δημοκρατική Κύπρο. Αν κάποιοι αντιδημοκράτες/πραξικοπηματίες, ανομιμοποίητοι κουστωδοί ή απλά αμόρφωτοι ελληνοκύπριοι που δεν κατέχουν πτυχίο/α νομικής προσπαθήσουν να σας πουν αλλιώς, ΦΤΥΣΤΕ ΤΟΥΣ.

Οι άγραφοι κανόνες της δημόσιας ζωής. Γραμμένοι.

1) Το δημόσιο συμφέρον υπερέχει του προσωπικού.

2) Οι πράξεις των δημοσίων προσώπων πρέπει να εξυπηρετούν το καλό της κοινωνίας και όχι του ιδίου, της οποιασδήποτε ομάδας ατόμων ή κάποιου μεμονωμένου ατόμου.

3) Τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να είναι υπεράνω του νόμου, όχι να κρύβονται πίσω από τον νόμο.

4) Τα δημόσια πρόσωπα οφείλουν στην κοινωνία όχι το απλά νόμιμο αλλά το σωστό.

5) Τα δημόσια πρόσωπα φέρουν ευθύνη για τις πράξεις των υφισταμένων όπως και των προϊσταμένων τους.

6) Όταν ένα δημόσιο πρόσωπο εκτεθεί από τις δικές του πράξεις ή αυτές του προϊσταμένου του παραιτείται από τη θέση του ασχέτως της οποιασδήποτε νομικής διαδικασίας. Καμία υποψία δεν μπορεί να βαρύνει την οποιαδήποτε δημόσια θέση και για κανένα χρονικό περιθώριο.

7) Όταν ένα δημόσιο πρόσωπο αδυνατεί να διορθώσει ή έγκαιρα να καταγγείλει παράνομες ή παράτυπες πράξεις υφισταμένου του και πάλι παραιτείται αμέσως για τον λόγο που αναφέρεται και στο 6).

8) Όταν οι πράξεις ενός δημοσίου προσώπου προκαλέσουν ζημιά στην κοινωνία τότε και πάλι παραιτείται, άσχετα με τις όποιες καλές του προθέσεις.

Δημόσιο πρόσωπο είναι το άτομο που κατέχει θέση ευθύνης, δηλαδή λήψης αποφάσεων στον κρατικό μηχανισμό, τοπική αυτοδιοίκηση ή το νομοθετικό σώμα.

Valer un Potosi.

Στα 1545 ανακαλύφθηκε το Ποτοσί στο τότε άνω Περού, σημερινή Βολιβία. Ένα βουνό που έκρυβε τόσο πολύ ασήμι μέσα του που θα μπορούσε να ήταν φτιαγμένο από αυτό. Αρκετό ασήμι για να αλλάξει τα οικονομικά δεδομένα της τότε πανίσχυρης Ευρωπαϊκής ηπείρου. 41000 τόνοι ασημιού έδωσε το Cerro Rico (Πλούσιο Βουνό)! Αρκετούς για να πληρώσει η ισπανική μοναρχία τα χρέη της και την καταστήσουν οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη του παλαιού κόσμου. Ο Θερβάντες χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την έκφραση "Valer un Potosi" ("Αξίζει ένα Ποτοσί") στον Δον Κιχώτη. Το Ποτοσί ήτανε για μια περίοδο μια από τις πλουσιότερες πόλεις του πλανήτη.
Το βουνό ζητούσε όμως βαρύ αντίτιμο. Χιλιάδες ζωές θυσιάστηκαν. Πρώτα οι αυτόχθονες λαοί της περιοχής που πέθαιναν όχι μόνο από τις απάνθρωπες συνθήκες αλλά και από την δηλητηρίαση από υδράργυρο ο οποίος χρησιμοποιόταν για την επεξεργασία του ορυκτού. Όταν οι αυτόχθονες άρχισαν να λιγοστεύουν οι κονκισταδόροι εισήγαγαν 30000 αφρικανούς σκλάβους για συνεχιστεί η παραγωγή. Τα μουλάρια συχνά πέθαιναν μετά από λίγες εβδομάδες σκληρής εργασίας. Αποδείχτηκε πιό προσοδοφόρο και παραγωγικό να αντικαθιστώνται 4 μουλάρια με 20 σκλάβους.
Το ασήμι τέλειωσε από τις αρχές του 19ου αιώνα και το Ποτοσί αφέθηκε στην παρακμή του (αν μπορούσε κάποιος να αποκαλέσει ακμή αυτό που συνέβαινε του 2 προηγούμενους αιώνες). Μέχρι σήμερα όμως κάποιοι άνθρωποι της περιοχής συνεχίζουν να σκάβουν το βουνό για ότι πλούτο μπορεί να κρύβει ακόμη. Προσφέρουν φυλαχτά στον Δαίμονα του ορυχείου που βλέπετε πιο κάτω για να τους προστατεύει από τους κινδύνους.



Τι αξίζει ένα Ποτοσί; Αυτό που άξιζε για τους αποικιοκράτες ήταν το ασήμι ενώ αυτό που δεν άξιζε παρά μόνο το κόστος μεταφοράς και διατροφής της ήταν η ανθρώπινη ζωή. Σήμερα ευτυχώς η ζωή των μεταλλωρύχων αξίζει και αυτή ένα Ποτοσί. Όχι βέβαια η ζωή τους καθ'εαυτή (αυτή αξίζει ένα Ποτοσί για τις οικογένειές τους μόνο) αλλά η ζωή-των-μεταλλωρύχων-που-παγιδεύτηκαν-και-έγιναν-είδηση. Ένα Ποτοσί τηλεθέασης, άλλο ένα Ποτοσί ψηφοφόρων κλπ.
Έστω όμως με αυτούς τους όρους οι συγκεκριμένοι μεταλλωρύχοι σώθηκαν και κάποιοι άνθρωποι έκαναν τα πάντα για να τους σώσουν και αυτό δεν μπορώ παρά να το βάλω στα θετικά του κόσμου του σήμερα, ειδικά αν το αντιπαραβάλουμε με τις προηγούμενες καταστάσεις.

ΥΓ. Πιο κοντά σε εμάς τώρα, τι αξίζει ένα Ποτοσί; Πρώτα-πρώτα μια θέση στον Δημόσιο Τομέα. Αν αυτή δε είναι θέση που πληρώνεται με εξαψήφιο νούμερο και ούτε ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν έχει την εξουσία (ή τα κότσια) να σε απολύσει τότε αυτή αξίζει πέραν του ενός Ποτοσί και περιλαμβάνει ολική αποκατάσταση στόματος επί εμφυτευμάτων και ποιός ξέρει τι άλλο. Για άλλους ένα πέναλτι αξίζει ένα Ποτοσί και για κάποιους άλλους η απουσία αλλοδαπών από την γειτονιά τους.

Για σας τι αξίζει ένα Ποτοσί;

Κάποιοι δουλεύουν.

Τον προηγούμενο μήνα έφτιαξαν καινούργια άσφαλτο στο δρόμο μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Δήμος Στροβόλου επιμένει στην άσφαλτο. Τα μικρά τουβλάκια που βλέπουμε σε πολλά μέρη είναι πολύ πιο καλαίσθητα και απ'οτι ακούω πιο φιλικά στη γη αφού επιτρέπουν στο νερό της βροχής να αναπληρώσει τα υπόγεια αποθέματα αντί να καταλήγει σε αποχετεύσεις.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι η λακκούβα ακριβώς μπροστά από την πόρτα μου! Ολόκληρος ο δρόμος τέλειος εκτός από 1 τμ στην εξώπορτα του σπιτιού μου. Τι κάνω τώρα; Πρέπει να πάω στο Δήμο να βρώ τον υπεύθυνο και να εξηγήσω τι έγινε και τι θέλω, κάτι που δεν είχα το κουράγιο να κάνω.

Μέχρι σήμερα. Στις 10:55πμ συνέβη το αδιανόητο. Κτυπά η πόρτα. Ένας τύπος μου λέει ότι πρέπει να μετακινήσω το αυτοκίνητο μου... Γιατι;

"ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ. ΗΡΤΑΜΕΝ ΝΑ ΣΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ" !
"Ποιός σας είπε ότι πρέπει να σαστεί;"
"Επέρασεν επιθεωρητής τζιαι έγραψεν μας ότι πρέπει να σαστεί δαμαί."

Έτσι, για να μην είναι τα μπλόγκ μόνο γκρίνια και παράπονα.

Αποκλειστικές δηλώσεις ΚΔ.

Σήμερα εγίνηκα πενήντα χρονών. Συγχαρητήρια δεν δέχουμαι. Τα χάππυ περτεϊ σας να τα μπήξετε του κώλου σας, τζιαι οι αππ'έσσω τζιαι οι αππ'έξω.
Επειδή ήπια τζιαι δκυο-τρείς ζιβάνες παραπάνω τωρά εννα πα'να ππέσω. Αν έρτει κανένας πελάτης που πρέπει να εξυπηρετηθεί, πείτε του αν εν δυνατόν να μεν με ξυπνήσει.